یک درد دل...

 جای شما خالی در شب عاشورا در محضر یکی از علمای بسیار ارزشمند توفیق حضور یافتیم صحبتهای فوق العاده ای کردند.

ایشان میگفتند ما از زمین خوردنها و مظلومیت های همه کودکان عالم ، کودکان مظلوم فلسطینی و سوری ... ناراحت میشویم متاثر میشویم گریه میکنیم. حال ما برای دردانه های آسمانها و زمین ، کودکان مطهر امام حسین چگونه باید باشد؟؟

آیا گریه ما برای جگر گوشه های اماممان نباید با گریه برای کودک خودمان فرق بکند؟؟

آیا محبت ما نسبت به اهل بیت نباید با محبت ما نسبت به دیگرانمان فرق بکند؟؟

همه کودکان ما و دیگران مثل شیشه میمانند. اما کودکان آقا ابا عبدالله برلیان عالم هستی هستند

عظمت و مقام آنها به رفعت بیکرانی است که قابل قیاس با هیچ کودکی نیستند .

نکته جالبی که برایم داشت اینجا بود  که ایشان با اینکه در مقام تصویر سازی از مظلومیت دیگر کودکان استفاده کردند و دلها را لرزاندند اما آنچنان با صلابت استواری رفعت و عظمت از بزرگ کودکان اهل بیت سخن میگفتند که آدم از خودش شرمش میشد

شرم از اینکه ما حتی طاقت گریه کودکمان را نداریم، آنوقت چطور با یاد گریه کودکان ابا عبدالله که واسطه های گرانقدر عالم هستی هستند، متصل نشدیم و به عرش راه نیافتیم.!

میخواهم بگویم ما برای اهل بیت کم میگذاریم، چون بزرگواری و سعه وجودی آنها را نمیدانیم. برای معرفی آنان با زبان نمیشود کار زیادی کرد.

باید بر در آستان مقدس ایشان خشوع پیدا کنیم، خود را و حیات خود را وامدار وجود این گوهران عالم هستی بدانیم خود را وقف ایشان کنیم

فرزندانمان را حسینی بار بیاوریم زینبی بار بیاوریم

شناخت و معرفت اینجا بروز پیدا میکند.

انشالله کودکان ما لیاقت خاک پای قدوم خاندان اهل بیت شدن را، پیدا کنند

انشالله انشالله انشالله